Multithumb found errors on this page:

There was a problem loading image /home/ayahra/ayahra.org/images/anorezad34.jpg
There was a problem loading image /home/ayahra/ayahra.org/images/anorezad34.jpg

محمد نوری زاد را برای اولین و آخرین بار در سال‌های آخر دهه هفتاد از نزدیک دیدم. آن زمان در دانشگاه آزاد واحد جنوب تهران تدریس می‌کردم. فضا فضای اصلاحات و تنش‌های ایجاد شده توسط افراد «ظاهرا» خودسر بود. به خوبی به یاد دارم که در داخل دانشگاه یکی از تشکیلات دانشجویی متمایل به همین افراد خودسر پلاکاردی تهیه کرده بود و به دیوار زده بود با آیه‌ای از قرآن که می‌گفت اینها می‌گویند اصلاح طلب هستند، اما فاسدند!

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُون أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَكِنْ لَا يَشْعُرُونَ

اگر اشتباه نکنم، همین نهاد محمد نوری‌زاد را به دانشگاه دعوت کرده بود. و البته محمد نوری‌زاد آن زمان نور چشمی این گونه آدم‌ها بود. و اینگونه جلسات هم معمولا صرف تهییج ایدئولوژیک افراد برای مقابله با جریان اصلاح طلبی می‌شد.

گو این که صحبت‌هایش حال و هوای دینی و مذهبی داشت اما من محمد نوری‌زاد را متفاوت یافتم. بخشی از صحبت او همچنان در ذهن و خاطره من زنده است و هراز گاهی به خاطر می‌آورم. آنجا که صحبت به آقای آوینی رسید و سوال کنندگان همان فضای اسطوره پرورانه پیرامون کسانی که از دنیا می‌روند را ایجاد کرده بودند، گویا آقای آوینی در همه چیز و در همه زوایا کامل و خوب و پرفکت! بوده است. ادامه مطلب: محمد نوریزاد، سنگر ساز بی سنگر