«اعدام خاموش» زندانیان سیاسی

گزارشی کوتاه از اقدامات مدافعان حقوق بشر ایرانی در تاریخ سوم ژوئیه

سوم ژوئیه همزمان با دوازدهمین روز بیستمین اجلاس حقوق بشر سازمان ملل در شهر ژنو سوئیس فعالان حقوق بشری ایرانی با برگزاری ۲ پنل مجزا به ابعاد دیگری از نقض حقوق بشر توسط حاکمیت مستقر در ایران پرداختند.

ساعت ۱۰ صبح نشستی با سخنرانی خانم سپیده پورآقایی و خانم رویا اشرف آبادی از فعالان سیاسی جنبش زنان برگزار گردید.

سپیده پورآقایی : اعدام خاموش

سپیده پورآقایی از فعالان جنبش زنان که بطور مکرر در ایران زندانی شده است، در ارتباط با وضعیت و شرایط زندان برای زندانیان و بخصوص برای فعالان سیاسی در زندان صحبت کرد. وی با اشاره به شرایط وخیم بهداشتی زندانها و بیمار شدن زندانیان تنها پس از چند روز ورود به بندهای زندان گفت:اوضاع نامناسب بهداشتی زندان به گونه ای است که بسیاری از افرادی که روانه زندان می شوند،تنها پس از زمان کوتاهی دچار بیماریهای مزمن شده و صعب العلاج شده و به دلیل عدم رسیدگی درمانی تعدادی از آنان جان خود را از دست می دهند.

وی برای مثال از تجربه خود در بازداشتگاه ۲۰۹ وزارت اطلاعات درسال ۸۶ گفت: ۲ نفر از هم بندیهای من در این بازداشتگاه دچار بیماری بودند که یکی از آنها به نام خانم طاهره رستم پور،در شرایط حادی بود.به بیماری دیابت دچار بود و شبها دچار درد شدید می شد و تا صبح از درد نمی خوابید. اما هیچ پزشکی برای تسکین دردهای این زندانی در شب وجود نداشت. در همین بازداشتگاه افراد زیادی به دلیل عدم رسیدگی پزشکی به موقع،مردند. رامین فتاحی زندانی ج.انی بود که به دلیل داشتن عقاید خاص مذهبی،در این بازداشتگاه نگهداری میشد و بر اثر فشارهای شدید بازجویی و عدم رسیدگی به موقع پزشکی سکته کرد و از بین رفت.

این فعال حقوق بشر افزود: خود وی نیز به دلیل بازجویی های طولانی و حبس های انفرادی دچار بیماریهای عصبی و روحی شده بود که تا مدتها پس از آزادی تحت درمان با قرصهای عصبی تا روزی به تعداد ۲۵ قرص اعصاب و روان بود.

وی گفت:در کنار مواردی که خود مستقیما شاهد بوده است،گزارشهای زیاد دیگری از زندانهای ایران وجود دارد که موید وضعیت اسفناک پزشکی و بهداشتی در زندانهای ایران است.این شرایط شامل همه زندانیان سیاسی و عادی است و بر اساس مجموع گزارشهای موثق ماهانه ۱۰ تا ۱۵ نفر در زندان گوهر دشت کرج جان خود را از دست می دهند.

در ادامه با اشاره به سرگذشت «مهدی زالیه» زندانی سیاسی که در ۱۵ خرداد ۹۱ در زندان گوهردشت جان خود را باخت گفت: وی که از سال ۱۳۷۱ در زندان بود،به ۳۰ سال حبس محکوم شده بود،با وجود اینکه دچار بیماری تنفسی و گوارشی شده بود،به دلیل عدم رسیدگی پزشکی و انتقال بسیار دیر هنگام به بیمارستان جان خود را از دست داد.البته مهدی زالیه دومین قربانی در ماه خرداد بود. در اول خرداد همین ماه،زندانی سیاسی دیگری به نام منصور رادپور،نیز به دلیل تجویز بیش از حد و نابجای داروهای اعصاب و روان،با وجود اینکه به گفته هم بندانش در روزهای ابتدایی ورود به زندان،از سلامت کامل برخوردار بود،در زندان گوهردشت جان خود را از دست داد.

همچنین طبق گزارشهای کاملا تایید شده، نرگس محمدی فعال حقوق بشر که به ۶ سال حبس محکوم شده،در حالیکه در وضعیت بسیار وخیم جسمی بسر می برد و به گواه خانواده اش به دلیل بازجویی های غیر انسانی وفشارهای وارده دچار بیماری فلج عضلانی شده، برای اعمال فشار و آزار بیشتر به زندانی در شهری بسیار دورتر از محل زندگیش منتقل شده است.همانند سایر موارد،دستگاه قضایی ایران بطور عامدانه از اعطای مرخصی به او برای مداوا خود داری می کند. بیماری او به حدی وخیم است که به دلیل عدم کنتری بیماریش در زندان،بارها و بارها بر زمین افتاده و فرزندانش بارها و بارها با صورت کبود و لکنت زبان او مواجه شده اند. با تمام این احوال تنها دارویی که به او داده میشود،مسکنی است که از طریق آمپول به او تزریق میشود.ماشاالله حائری زندانی دیگری است که در شرایط وخیم پس از جسمی پس از ورود به بیمارستان قرار گرفته است.

وی با اشاره به موضعگیری برخی از مسئولان حکومت در این زمینه به نقل از یکی از نمایندگان حامی و هوادار حکومت گفت: عدم برخورداری از وجود پزشک در زندانها شرایط بدی را به وجود آورده است. و همینطور یونس موسوی از نمایندگان مجلس که در اردیبهشت ماه سال گذشته گفته بود آن قدر در زندانها مشکل هست که به هر یک نفر دو پتو میرسد.

علاوه بر این در گزارشهای دیگر از زندان گوهر دشت آمده است که زندانیان از هواخوری کافی محروم شده ان و تنها در طول روز به آنان اجازه داده میشود که از هوای آزاد استفاده کنند و همین مساله باعث بروز بیماریهای پوستی،عصبی و استخوانی در میان زندانیان شده است.

این موارد تنها شمه کوچکی از موارد گسترده سلب حقوق اولیه زندانیان در ایران است.بدون شک صدها و شاید هزاران نمونه دیگر وجود دارد که به دلیل عدم اطلاع رسانی به خصوص در شهرهای دیگر از چشم نهادهای حقوق بشری پنهان مانده است و تنها در صورت بازدید نهادهای مستقل از زندان ها قابل دسترسی است. به جرات می توان نام این روند سیستماتیک در عدم رسیدگی پزشکی به موقع به زدانیان را «اعدام خاموش» آنها نامید.

سخنران بعدی خانم رویا اشرف آبادی بود که با ارائه گزارشی به برنامه دادگاه لندن که به منظور بررسی اعدام های گروهی دهه ۶۰ از طرف ایران تریبونال درخواست شده و برگزار گردیده بود،پرداخت.

رویداد موازی دیگر در روز مذکور از ساعت ۲ بعد از ظهر تا ۴ بعد از ظهر برگزار گردید،در این جلسه که با ریاست خانم دایان علائی برگزار گردید،به شرایط رقت بار بهائیان در ایران پرداخته شد و فیلم تابوی ایرانی که از طرف محمود علامه زاده کارگردان ایرانی مقیم هلند ساخته شده است به نمایش گذاشته شد.سخنران این برنامه دکتر عبدالکریم لاهیجی بودند که به تشریح اقدامات غیر انسانی بر علیه هموطنان بهائی از طرف حاکمیت پرداختند و به سوالات پرسش کنندگان در این رابطه پاسخ گفتند.در ادامه فعالیتهای این روز فیلم تابوی ایرانی که شرایط مصیبت بار بهائیان ایران را به نمایش می گذارد در یکی از سینماهای ژنو در معرض تماشای علاقه مندان گذاشته شد که با استقبال شگفت انگیزی از طرف اهالی ژنو مواجه گشت و آقای محمود علامه زاده کارگردان فیلم مزبور با جواب دادن به پرسشهایی بینندگان فیلم ابعاد بیشتری از نظام ناعادلانه زندگی برای بخشی از هموطنان را که تنها جرمشان اعتقاد به مذهبی دیگر است فاش ساخت. 

منبع : جامعه رنگین کمان