پرونده جیسون رضاییان چیزی بیش از اعترافات اجباری ندارد

   ۱۴ مهر ۱۳۹۴—دوماه پس از پایان محاکمه خبرنگار واشنگتن پست جیسون رضاییان که از تیرماه ۱۳۹۳ تا کنون در ایران زندانی است، به صورت فزاینده‌ای مشهود است که پیگرد قضایی جیسون رضاییان توسط قوه قضاییه ایران به چیزی بیش از “اعترافات” دروغین اجباری متکی نیست.

مقامات ایران سالهاست از چنین اعترافاتی که تحت فشار توسط بازجویان تحت هدایت مقامات سپاه پاسداران اخذ شده و سپس از طریق صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران، پخش می‌شود استفاده کرده‌اند تا بتوانند محاکماتی که با انگیزه سیاسی انجام می شود را توجیه کنند.

هادی قائمی، مدیر کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: “مقامات ایران برای اثبات ادعاهای خود علیه جیسون رضاییان دستِ خالی هستند.” وی افزود: “بنابراین به ترفندهای معمول خود مثل وادار کردن زندانی به اعترافات دروغین و اجباری، پخش کردن آن، و محکوم کردن فرد متوسل می‌شوند.”

در حالی‌که ماه‌هاست در میان مقامات مختلف و در رسانه‌های تحت کنترل حکومت ایران صحبت از وجود فیلم‌هایی که آن را “اعترافات” رضاییان می خوانند مطرح بوده، نامه اخیر برخی از نمایندگان مجلس ایران و تقاضا برای پخش این اعترافات ادعایی، روند جدیدی را نشان می‌دهد.

در تاریخ ۱۳ مهرماه سال جاری، یازده نماینده مجلس از وزیر دادگستری دولت روحانی، مصطفی پورمحمدی، خواستند تا فیلم‌های “اعترافات” جیسون رضاییان در زندان را منتشر کند.

این نمایندگان در نامه مشترک خود گفتند: «…لازم است جهت اطلاع افکار عمومی اطلاعات مربوط به این جاسوس و نفوذی آمریکاییان و فیلم‌های اعترافات او را به  اطلاع افکار عمومی برسانید».

قوه قضائیه ایران و سپاه پاسداران سابقه‌ای طولانی و مستندشده درعملکرد دست در دست با سازمان صدا و سیما برای گرفتن اعترافات اجباری و اغلب تحت تهدید به شکنجه از زندانیان سیاسی، و سپس پخش عمومی آن اعترافات به منظور بی اعتبارکردن بازداشت شدگان و ایجاد حمایت برای پیگرد قضایی آنان  در میان افکار عمومی داشته است.

چنین اعترافاتی بدون استثنا پس از آزادی متعاقب زندانیانی که شرح تهدیدات و شرایطی که تحت آن اعترافات از آنها اخذ شده را تشریح کرده‌اند مورد تکذیب قرار گرفته است.

علاوه بر موضوع اعترافات دروغین اخذشده تحت فشار، محاکمه جیسون رضاییان در هر مرحله با محروم کردن وی از روند عادلانه دادرسی همراه بوده‌است.

او در تاریخ ۳۱ تیرماه ۱۳۹۳ دستگیر شد و برای نزدیک به یک سال بدون اعلام اتهام نگهداری شد، که هشت ماه از این مدت در حبس انفرادی بود. نگهداری زندانی در انزوا یکی از تاکتیک‌های مورد استفاده برای افزایش فشار روانی روی یک زندانی و اخذ اعترافات اجباری از وی است.

رضاییان همچنین ماهها از دسترسی به وکیل محروم بود و پس از آن وقتی بالاخره اجازه داشتن وکیل به وی داده شد، از اجازه انتخاب وکیل خود محروم بود. همچنین طی محاکمه خود، به وکیل او فرصت ارائه کامل و موثر دفاعیاتش داده نشد.

هادی قائمی گفت: “اگر حتی یک مدرک از انجام هرگونه خلافی توسط جیسون رضاییان وجود داشت، قوه قضاییه دادگاه وی را به صورت علنی برگزار می‌کرد.” وی افزود: “وجود این واقعیت که قوه قضاییه پشت استفاده نخ‌نما شده از اعترافات اجباری پنهان می‌شود خود یکی از قوی‌ترین نشانه‌های بی‌گناهی جیسون رضاییان است.”

کمپین بین المللی  حقوق بشر در  ایران