همسر سعید متین پور: زندانیان زندان اوین در شرایط مرگ تدریجی قرار دارند؛ صدای ما را نمی‌شنوند

همسر سعید متین پور،‌ فعال مدنی آذربایجانی و زندانی عقیدتی در زندان اوین که ماه ها پیگیری خانواده او برای درمانش از سوی دفتر دادستانی بی پاسخ مانده است به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «زندانیان زندان اوین در شرایط مرگ تدریجی قرار دارند و ظاهرا مسوولان صدای درخواست های ما را نمی شنوند. تغذیه نامناسب، نبود هوا خوری به اندازه کافی، نبود تجهیزات و مراقبت پزشکی و بهداشتی باعث بیماری های متعدد جسمی و روحی در میان زندانیان شده است و همسر من هم یکی از زندانیانی که نیاز به درمان فوری دارد.»

عطیه طاهری به کمپین گفت: «سعید کمر درد شدید دارد. مدام دستش به کمرش است و موقع نشستن و بلند شدن مشکل اساسی دارد. من مدت هاست که برای درمان او پیگیری کردم اما تاکنون کسی به من جوابی نداده است. او از زمان بازداشت تا کنون که تقریبا ۴ سال می گذرد حتی یکبار هم به مرخصی نیامده و با مرخصی درمانی و یا انتقال او به بیمارستان برای درمان هم موافقت نشده است. واقعا دیگر خسته شدم. تصور کنید هر هفته برای ملاقات و پیگیری کارهای همسرم از زنجان به تهران هشت سال با اتوبوس سفر می کنم. به هر جا که تصورش را بکنید برای پیگیری رفته ام و نامه نوشته ام. دیگر نمی دانم چه کنم و دست به دامن چه کسی شوم.»

سعید متین پور، متولد ۱۳۵۴و فعال مدنی آذربایجانی است. او فارغ التحصیل رشته فلسفه از دانشگاه تهران است و در روزنامه و هفته نامه زنجان نیز در حوزه حقوق قومی مطلب می نوشت. آقای متین پور در ۴ خرداد ماه ۸۶ به دلیل شرکت در سمیناری در ترکیه که در دفاع از حقوق ترک زبان ها برگزار شده بود، بازداشت شد و در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست قاضی صلواتی به اتهام ارتباط با بیگانگان و تبلیغ علیه نظام به ۸ سال حبس محکوم شد. او اکنون در زندان اوین است.

عطیه طاهری با بیان اینکه اکثر زندانیان زندان اوین بیمار هستند به کمپین گفت: «وقتی به ملاقات سعید می روم در سالن ملاقات زندانیان دیگر را هم می بینم. همه شان پوست تیره و لک افتاده دارند. ریزش مو و معده درد یک مساله رایج در بین زندانیان است. همین طور اکثرا کمر درد و مشکل ستون فقرات دارند که علت آن شاید به دلیل تختخواب ها و تشک های خارج از استاندارد باشد ضمن اینکه خیلی از زندانیان تخت ندارند و مجبورند روی زمین بخوابند و به اصطلاح خودشان «کف خواب» هستند.»

خانم طاهری ادامه داد: «تصور کنید اتاق های که برای ۵،۶ نفر زندانی طرح شده ۳۰ نفر زندگی می کنند. ساعت های هوا خوری بسیار اندک است و تغذیه زندان نامناسب است. فروشگاه زندان هم غذاهایش را به شدت گران و دو تا سه برابر قیمت بیرون از زندان می فروشد بنابراین همه زندانیان قادر به تهیه مواد غذایی از فروشگاه نیستند و مجبورند به همان غذای بد زندان تن دهند که برای سلامتی شان ضرر دارد.»

 خانم طاهری در مورد تقاضاییش از مقامات قضایی گفت: «آرزویم این است که این قصه هر چه زودتر تمام شود و زندانیان سیاسی آزاد شوند و به خانه های خود برگردند. تمام امیدم این بود که با آمدن روحانی دیوار بتونی بین دولت و ملت برداشته شود اما ظاهرا قدرت های موازی زیادی وجود دارند که این امکان را تاکنون میسر نکردند. بعضی وقت ها فکر می کنم امیدهایمان هم کاذب است.»

کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران