کمیته دفاع از روزنامه‌نگاران که مرکز آن در نیویورک قرار دارد، در پژوهش سالانه خود می‌گوید که در سال ۲۰۱۳ میلادی، ۲۱۱ روزنامه‌نگار، بخاطر انجام وظیفه حرفه‌ای خود، توسط دولت‌ها، زندانی شدند. 

به گفته این کمیته، سال ۲۰۱۳ میلادی، پس از سال پیش از آن، بد‌ترین سال در زندانی کردن روزنامه‌نگاران در تاریخ بوده است. 

در سال ۲۰۱۲ میلادی، ۲۳۲ روزنامه‌نگار، به دلیل انجام وظیفه روزنامه‌نگاری توسط دولت‌ها زندانی شدند. اگرچه در سال پس از آن، یعنی در ۲۰۱۳ میلادی این تعداد به ۲۱۱ روزنامه‌نگار زندانی کاهش یافت، ولی دلیل اصلی این امر، نه تغییر سیاست دولت‌ها بلکه پایان گرفتن مدت زندانی تعدادی از روزنامه‌نگاران بوده است. 

از جمله در جمهوری اسلامی ایران، تعداد روزنامه‌نگاران زندانی در سال ۲۰۱۳ میلادی، از ۴۵ تن به ۳۵ تن کاهش پیدا کرد چون برخی از روزنامه‌نگاران زندانی، دوران محکومیت خود را به پایان بردند. 

دولت جمهوری اسلامی در‌‌ همان حال، سیاست خود در زمینه دادن مرخصی به زندانیان را ادامه داد ولی این امر پایان مدت محکومیت روزنامه‌نگاران زندانی تلقی نمی‌شود. 

کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران در جهان، در گزارش خود همچنین تصریح کرده که به رغم انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری اسلامی در ماه ژوئن گذشته، مقام‌های حکومتی به دستگیری‌های جدید و محکومیت روزنامه‌نگاران ایرانی با حکم‌های طولانی مدت زندان، ادامه می‌دهند. 

در گزارش سالانه کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران آمده است که برای دومین سال پی در پی، دولت ترکیه، پیشگام زندانی کردن روزنامه‌نگاران در جهان بود و جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین، با تفاوتی اندک پس از ترکیه قرار دارند. این سه دولت، بیش از نیمی از تمام روزنامه‌نگاران زندانی در جهان را دارا هستند و از این جهت رکورد اول تا سوم را همچنان در دست دارند. 

در هرسه کشور ترکیه، ایران و چین، مقام‌های دولتی در گفته‌های خود علیه روزنامه‌نگاران، به عناوین و اتهاماتی مانند «توطئه علیه نظام»، «تبلیغات علیه رژیم» و «توهین به مقام‌های عالیرتبه حکومتی» و یا «مغشوش کردن اذهان عمومی» متوسل می‌شوند. 

براساس گزارش سالانه کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران جهان، ۱۰ دولتی که سیاست زندانی کردن روزنامه‌نگاران را به «بد‌ترین شیوه» اعمال می‌کنند علاوه بر ترکیه، ایران و چین، به ترتیب دولت‌های اریتره، ویتنام، سوریه، جمهوری آذربایجان، اتیوپی، مصر و ازبکستان اعلام شده‌اند. 

این کمیته در پایان گزارش خود تاکید کرده که روزنامه‌نگارانی که ناپدید شده‌اند و یا توسط سازمان‌های غیردولتی مانند گروه‌های جنایتکار و یا شبه نظامیان ربوده شده‌اند، در این گزارش نیامده‌اند. این افراد، با عنوان «گمشده» و یا «ربوده شده» طبقه‌بندی شده‌اند.