راز معماي اعتراف به گناه

تحليل‌گران غربي تا مدت‌ها در پي كشف راز اين معما بودند كه چگونه افراد حاضر مي‌شدند به خودشان تهمت بزنند و به گناه ناكرده اعتراف كنند. آنان فرضيه‌هايي نظير تزريق داروهاي مخصوص و هيپنوتيزم را مطرح مي‌ساختند. اما پس از كنگره‌ي بيستم حزب كمونيست شوروي كه زبان‌ها اندكي باز شد، مشخص شد روش اعتراف‌گيري ساده‌تر از اين حرف‌ها بوده است. بازجويي‌هاي 48 ساعته، پاسخگويي ايستاده بدون حق نشستن و خوابيدن، گرسنگي مداوم، محروميت از داروهاي ضروري، تهديد خانواده و مخصوصاً كودكان، متهم را به جايي مي‌رساند كه مرگ را به عنوان تنها راه نجات آرزو مي‌كرد و چون مي‌دانست اعتراف برابر است با محاكمه و اعدام فوري و پايان عذاب، مشتاقانه به استقبال آن مي‌رفت.

نمونه‌هاي اعتراف گيري‌ در زندان‌هاي ايدئولوژيک

11 اسفند 1387 ساعت 03:36

اعترافات اجباري تنها مربوط به قرون وسطي باز نمي‌گردد بلكه يکي از شيوه‌هاي برخورد با مخالفان سياسي است که هنوز در دنياي معاصر رواج دارد. بارزترين نمونه‌ي آن را زمان استالين در شوروي، مائو در چين و ﺁلمان مي‌توان نام برد.

خاطراتي از شکنجه گاه مخوف 209 اوين

11 اسفند 1387 ساعت 03:27

بنام سعادت ملت ايران و با درود به جانبا ختگان راه آزادي

هر جوان دلسوزي که قلبش براي ميهن عزيزمان ايران مي تپد و ... شهامت آزاد يخواهي داشته و فرياد حق طلبي را سر داده باشد ، بعيد است که گذرش به بازداشتگاه 209 اوين نيا فتاده باشد و از تازيانه هاي استبداد مذهبي در امان مانده باشد . در اين لحظه که من از زندان رجايي شهر کرج (گوهر دشت) که خود تبعيد گاه زندانهاي ايران است براي شما مي نويسم ، شکنجه گاه 209 اوين کوه مرداني همچون کيوان رفيعي ، دکتر سعيد ماسوري ، رضا ملک ، آيت الله کاظمي بروجردي و صدها تن از هواداران وي ، و صدها مبارز گمنام ولي شجاع و حق طلب ديگر را در خود جاي داده است . همه زندانيان سياسي که اکنون بصورت محکوم و يا بلا تکليف در جاي جاي زندانهاي ايران عمر گرانمايه را هزينه ازادي ميهن ميکنند ، دوره بازداشت و بازجويي خود را در شکنجه گاه 209 اوين سپري کرده اند .بنده نيز خود جزو همين افراد بودم .

گزارشی از بلاتکلیفی و وضعیت نامعلوم پناهجویان ایرانی در هند

در طی سال های اخیر ایرانیان زیادی به دلیل مسائل سیاسی و عقیدتی به کشورهای اطرف پناهنده شده اند. هندوستان از جمله کشورهایی است که میزبان پناهندگان بسیاری از سوی ایران است که تاکنون با مشکلات بسیاری مواجه بوده اند. بسیاری از پناهندگان ایرانی ساکن هندوستان با مسائلی نظیر نداشتن اجازه کار، فقر، مسائل بهداشتی و پزشکی، تهدیدات امنیتی و نفوذ و سلطه دستگاه امنیتی ایران مواجه هستند که رسیدگی به وضعیت آنان و انتقال به کشور ثالث را ضروری کرده است.
جعفر زنگه پناهنده ایرانی که سال ها پیش به دلیل مسائل سیاسی و عقیدتی مجبور به ترک ایران شده بود، نزدیک به هفت سال است که همراه با خانواده خود در شرایط بسیار دشواری ساکن هندوستان بوده است. این پناهنده مسیحی در گفتگو با نماینده کانون حقوق بشر ال یاسین می گوید بیش از 72 روز است که به همراه همسر خود «نسرین» مقابل کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در دهلی نو اقدام به تحصن نموده اند. به گفته وی این تحصن در اعتراض به وضعیت بسیار دشواری است که شرایط زندگی برای آنان را طاقت فرسا کرده است.

تصميم نهايي! - بخش ششم از خاطرات زندگي مخفي بابک داد در ايران

آنچه گذشت: فرداي انتخابات 22 خرداد 88، مأموران امنيتي سپاه با حكمي جمعي، بسياري از روزنامه نگاران و فعالان سياسي را به صورت جمعي و فله اي بازداشت كردند. وقتي آنها با رديابي موبايل، خانه مرا يافتند و به آنجا آمدند، نتوانستند دستگيرم كنند چون دقايقي قبل از آن، با خانواده ام (دو فرزندم) خانه را ترك كرده بوديم. تهديدهاي تلفني آنها را ناديده گرفتم و از صبح يكشنبه 24 خرداد در شمال كشور بوديم. به زودي خبردار شدم كه مأموران براي گروگان گرفتن فرزندم كمين كرده اند و... چهارشنبه در همسايگي ما سه جوان بسيجي ساكن شده و تمام نيمه شب را در حال بحث و جدل سياسي با همديگر بودند.